O karate

„Zwycięstwo samo w sobie nie jest w karate tradycyjnym celem ostatecznym. Karate tradycyjne jest sztuką samoobrony, która wykorzystuje wyłącznie i w najbardziej skuteczny sposób ciało ludzkie. Znajdują w nim zastosowanie głównie techniki bloków, ciosów, uderzeń i kopnięć, w połączeniu z innymi wiążącymi się z nimi ruchami”.

(Statut ITKF, Artykuł 1, Ustęp 1.3).

Karate tradycyjne, jako sztuka samoobrony, rozwijało się w Japonii przez wiele lat. Ostatecznie, karate tradycyjne powstało w wyniku połączenia okinawskich form walki i japońskiej filozofii budo. Karate jest sztuką walki bez użycia broni. Jej celem jest obrona przed przeciwnikiem przy wykorzystaniu wyłącznie swoich zdolności fizycznych i umysłowych.

Największy wkład w usystematyzowanie karate miał Gichin Funakoshi. Urodził się na Okinawie i tam, jako mały chłopiec rozpoczął naukę karate. W roku 1917 miał zaszczyt zaprezentować tę sztukę walki w Japonii. Karate zyskało dużą popularność i bardzo szybko rozprzestrzeniło się w kraju Kwitnącej Wiśni.

Kolejnym wielkim propagatorem karate tradycyjnego był Sensei Hidetaka Nishiyama. Ten wybitny karateka mocno wierzył w to, że sztuka karate tradycyjnego jest ścieżką indywidualnego rozwoju. Twierdził, że dzięki stosowaniu zasad karate tradycyjnego każdy niezależnie od wieku może osiągnąć swój najwyższy potencjał poprzez rozwój umysłu, ciała i ducha.

To właśnie Sensei Nishiyama potrafił wznieść się ponad mało znaczące podziały stylowe i najlepiej realizował w praktyce podstawową zasadę swojego nauczyciela, który zwykł mówić „Karate jest tylko jedno”.

System ćwiczeń w karate tradycyjnym można podzielić na trzy główne elementy:

1. Kata – układ skoordynowanych ruchów, które wykonuje się w ustalonej kolejności. Walka z pozorowanym przeciwnikiem
2. Kumite – walka z rzeczywistym przeciwnikiem bez użycia broni
3. Kihon – trening podstawowych technik